These good days, are forever in my mind

Lieve allemaal,

Tijd voor een laatste verslagje vanuit Thailand. En WAUW, wat waren mijn laatste twee weken hier fantastisch! Het begon allemaal met een farewell diner, georganiseerd door een aantal Stenden studenten. Toevallig dat die avond ook Nederland hun 2e wedstrijd moest spelen, tegen Duitsland. Uiteraard zijn de studenten hier onderverdeeld in ongeveer 50% nederlands 50% duits, dus dat was een gezellig sfeertje!
Helaas, had ik nog wel wat verplichtingen de volgende ochtend, dus zag ik het niet zitten om richting Bangkok te gaan en voetbal te kijken op Koh san road. Er zijn mensen die ontzettend goed zijn in overhalen, en dus ben ik toch mee gegaan! Typisch Nederlands dat we het feestje al gevierd hadden voor we uberhaupt een spel hadden gespeeld. Direct na de wedstrijd zat de domper er dan ook flink in en keerde iedereen terug naar huis. Het was ondertussen ook 4 uur 's nachts hier dus dat was wel nodig! Vanaf die nacht, kan ik eigenlijk wel stellen dat ik elke nacht pas rond 4 à 5 uur ging slapen en keurig de volgende ochtend m'n bedje op tijd uit was.
Dit was wel nodig, om de laatste voorbereidingen te treffen voor onze defence presentatie van ons oh zo leuke project! Ik was een tikkeltje nerveus, maar uiteraard hebben we alles dik gehaald. 'Ik had niet anders verwacht van je Anmara' Wat nou dames en heren, als ik een keer niet iets haal? Dan moet iedereen wel zwaar teleurgesteld zijn omdat men altijd wel verwacht dat ik het haal! Nou goed, gehaald dus niet meer over nadenken :-) Dat hield dus in, vieze schoenen de prullenbak in en ook dat smerige uniform waarvan de bloesjes al niet meer wit waren. Dat was toch zo'n fijne opluchting! Die avond was er weer een feestje georganiseerd dus hadden Anne en ik besloten om onze reis naar Koh Tao nog even uit te stellen tot de volgende dag.
Het feestje was super! Afscheid kunnen nemen van hele leuke mensen, uiteraard kwamen er nog wat waarheden en verhalen naar boven van de afgelopen tijd en dat was de afsluiter. Niet alle foto's zijn geschikt om openbaar te plaatsen, maar zullen wel een plekje krijgen in mijn foto album.
De volgende dag met de bus, (uiteraard) richting Koh Tao en nog even afscheid nemen van mijn lieve kamergenoot van het afgelopen half jaar! Jullie kennen mij onderhand wel, dat was dus flinke krokodillen tranen toen ik hier weg ging.
Aangekomen op Koh Tao was het een soort van thuis komen, we hadden weer dezelfde hotel/bungalow kamer achtig, en hebben weer een heel weekend genoten van Ed en Shu, en uiteraard lekker eten en lekkere wijntjes! In deze laatste dagen, heb ik het toch maar gewaagd om scooter te rijden, lekkere tut ook omdat in de laatste week te doen van de hele reis maar het was de moeite waard! Ik heb genoten van het witte strand en de blauwe zee, zelfs zonder te zeuren over al dat zand wat overal zat! En een nieuw record verbroken als het gaat om het beach setje wat weer mee was uiteraard. Omdat Anne en ik niet zeker wisten of we Ed en Shu konden uitzwaaien op het vliegveld hebben we vanaf Koh Tao alvast afscheid genomen, en daar waren uiteraard de tranen weer aanwezig.
Ik heb nog nooit zo'n misselijk gevoel gehad van iets dat ik weer moest loslaten. Al die weken kijk je uit om naar huis te gaan en al die tijd vind je dat het te langzaam gaat tot het moment dat je beseft dat het bijna over is. En begrijp me niet verkeerd ik heb heel veel zin om m'n ouders en broertje te zien! Ook om naar Oom Job en Tante Karen te gaan in Australië maar het moment is dan ook aangebroken dat dit deel van mijn reis, mijn eigen reis in m'n eentje er helemaal op zit. Dus nu krijg ik heimwee naar de mensen hier, die het zo tof hebben gemaakt voor me. Ik kan dus wel zeggen dat waar je ook ter wereld bent, en hoe mooi het daar ook is, je moet het altijd zelf en samen met de mensen om je heen gezellig maken, en ik heb een paar fantastische mensen om me heen gehad! <3

Veel liefs, en dikke kus,

Anmara